Ομιλία του υποψηφίου ΣΥΡΙΖΑ, Νίκου Τουλιάτου, στο ψηφοδέλτιο Κορινθίας σε Κιάτο και Κόρινθο

Φίλες και φίλοι

Εάν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες. Μήπως αυτές οι εκλογές πράγματι θα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο γιαυτό παραλίγο να τις βγάλουν «παράνομες»;

Βρισκόμαστε λοιπόν σε μια ιστορική στιγμή της μεταπολίτευσης. Στην στιγμή που το ένα λεπτό που μας αναλογεί για να πούμε την γνώμη μας καλούμαστε ή να διατηρήσουμε μια εφιαλτική πραγματικότητα ή να την ανατρέψουμε. Είναι η στιγμή που θα διαμορφώσουμε την ζωή των παιδιών μας προς το σκοτάδι ή το φώς. Προς την βαρβαρότητα ή τον πολιτισμό. Η απόφαση αυτή θα εξαρτηθεί από το προσωπικό όραμα του καθενός μας. Από το εάν ανήκουμε στους καθώς πρέπει ρεαλιστές, ή στους τρελούς οραματιστές. Και θυμίζω ότι ο κόσμος δεν πήγε μπροστά από τους ρεαλιστές αλλά από τους οραματιστές. ΚΟΛΟΜΒΟΣ, ΡΟΒΕΣΠΙΕΡΟΣ, ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΡΑΙΟΣ, ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ, MARTIN LUTHER KING, ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ, LENIN, CHE , GANDHI, WASHINGTON, μερικοί τρελοί που με τις αποφάσεις τους άλλαξαν τον κόσμο. Που κίνησαν την ατμομηχανή της ιστορίας.
Που οι Πρεντετέρηδες της εποχής θα τους έλεγαν ότι είναι εκτός πραγματικότητας, επικίνδυνοι, διεστραμμένοι, τρελοί, υποτιμώντας στην ουσία και όσους τους πίστευαν και τους ακολουθούσαν.
Τα ίδια δεν συμβαίνουν και σήμερα; Χαρακτηρίζοντας ως επικίνδυνους όλους αυτούς που πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν την ανατροπή στην ουσία χαρακτηρίζουν επικίνδυνους για την δημόσια σταθερότητα και την διατάραξη τις σχέσης μας με την υπόλοιπη Ευρώπη όλους εσάς που είστε σήμερα εδώ, όλους όσους στρέφονται προς την αριστερά. Υποτιμούν τις επιλογές μας και κατά τα άλλα μας σέβονται και θέλουν να μας πείσουν ότι μας σκέφτονται. Περισσεύει η υποκρισία και το ψέμα σε αυτόν τον τόπο. Δυστυχώς.
Όλα αυτά χαρακτηρίζουν και το επίπεδο πολιτισμού που έχουμε σε αυτή τη χώρα.
Αγαπητές φίλες και φίλοι ζούμε στην απόλυτη βαρβαρότητα. Είμαστε θύματα και θύτες αυτής της εφιαλτικής καθημερινότητας που ζούμε. Εμείς δεν φοβόμαστε να αντικρύσουμε την αλήθεια. Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Έχουμε ευθύνες? Έχουμε. Τις ίδιες? Όχι βέβαια. Ευθύνες έχουμε που χαθήκαμε στην δήθεν ζωή που μας πρόσφεραν.
Ευθύνες έχουμε που θεωρήσαμε την φούσκα πραγματικότητα.
Που είχαμε 3.000.000 κινητά πιο πολλά από τον πληθυσμό της χώρας. Που χάσαμε την επικοινωνία μας μπροστά στην ανάγκη για κατανάλωση που γέμιζε το κενό και δημιουργούσε ψευδαίσθηση ζωής.
Που δουλεύαμε 3 δουλειές για να αγοράσουμε το τρίτο αυτοκίνητο, την Πέμπτη τηλεόραση, το δεύτερο εξοχικό, και να εκτονώσουμε σε περισσότερα από ένα Σάββατο Κύριακο την βαρεμάρα της αδιέξοδης μοναξιάς μας πάνω σε ένα τραπέζι κάποιας γνωστής πίστας.
Ναι αγαπητοί φίλοι. Δεν είχαμε ευθύνη για την οικονομική κρίση, είχαμε όμως για την πολιτιστική κρίση.
Δεν ευθυνόμαστε για την κρίση του καπιταλισμού, για την Siemens, για τα γερμένα υποβρύχια, για τις μίζες τους στους κάθε είδους εργολάβους. Δεν τα φάγαμε μαζί.
Όμως για την αποθέωση του κιτς της καθημερινότητας μας έχουμε παίξει ρόλο. Θεοποιήσαμε το άτομο απέναντι στην ομάδα. Χαθήκαμε από φίλους, από συγγενείς, από παρέες.
Γεμίσαμε τα πορτοφόλια μας με κάρτες, και την ζωή μας με δάνεια. Και σηκώσαμε ένα τεράστιο τοίχο γύρω μας, κόψαμε τον αέρα και αρχίσαμε να σαπίζουμε.
Αγχώσαμε τα παιδιά μας που αντί να παίζουν κάνανε σχέδια για το μέλλον από την ηλικία των 5.
Γεμίσαμε πτυχία, και καφετέριες γεμάτες πτυχιούχους.
Κάναμε την στέρηση της δική μας ζωής, κρεμάλα στα παιδιά μας.
Είχαμε απομονωθεί. Είχαμε φτιάξει φωτισμένες βιτρίνες και άδειες ζωές. Είχαμε ρίξει την αξιοπρέπεια μας σε ένα πηγάδι και χρειάστηκε να σκύψουμε πολύ για να την ξαναβρούμε.
Όμως δεν είναι ηττημένος όποιος πέφτει κάτω, αλλά όποιος μένει κάτω. Και τώρα καλούμαστε να σηκωθούμε πιο δυνατοί, ποιο συνειδητοί, και να κάνουμε το άλμα στο μέλλον.
Όχι μόνο προς τα έξω αλλά κυρίως προς τα μέσα.
Να οραματιστούμε και να κοιτάξουμε ξανά τα αστέρια.
Να φυτέψουμε το δέντρο που όπως λένε οι Κινέζοι, δεν θα καθίσουμε εμείς στην σκιά του.
Να ξαναβρούμε την αισθητική μας, να δημιουργήσουμε τον πολιτισμό της τρέλας, του αντικομφορμισμού, των οραμάτων της ουσίας της ζωής.
Να πετάξουμε τον φόβο που μας δημιουργούν και να τους τον αντιστρέψουμε. Γιατί εάν τους κοιτάξουμε όλοι μαζί στα μάτια θα κρυφτούν φοβισμένοι.
Δείτε πως μας απειλούν, με ακυβερνησία, με καταστροφή, με διάλυση, με χάος. Αυτό δείχνει πόσο μας φοβούνται. Το θηρίο το τραυματίσαμε. Ας το αποτελειώσουμε. Διαφορετικά θα του δώσουμε την δυνατότητα και τον χρόνο να συνέλθει και τότε θα είναι αργά. Δεν θα είναι 2 βήματα πίσω στην ζωή μας, στα όνειρα μας, αλλά άτακτη υπαναχώρηση. Η ανάσα τους θα γίνει η ασφυξία μας. Η ιστορία αυτής της χώρας είναι γεμάτη από τέτοιες μαγικές, στιγμές μεγάλων ανατροπών. Ας μην καταγράψουμε σε αυτές τις εκλογές αυτό που είμαστε αλλά αυτό που θέλουμε να γίνουμε..
Ας τους ανατρέψουμε λοιπόν πριν χάσουμε και την ψυχή μας.

Ο Καραϊσκάκης θα τους έλεγε, «Να σας κεράσω μια φασολάδα να μου κλάσετε τα αρχίδια».